سیستم‌های متعارف بانکداری

در سطح کلان «بانکداری سرمایه گذاری» همان‎طور که از نامش پیداست، به کارکرد اصلی بانکداری در کمک به بازار سرمایه در کارکرد واسطه‌گری وجوه، یعنی انتقال منابع مالی از کسانی که دارای سرمایه هستند (سرمایه‌گذاران) به کسانی که برای تولید به آن نیاز دارند (ناشران) می‎پردازد. نهادهای بانکداری و مالی از یک سو و بازار سرمایه از سوی دیگر دو بستر اصلی واسطه‌گری نهادی جریان‌های سرمایه در اقتصاد به شمار می‌روند. بنابراین، می‌توان چنین نتیجه گرفت که بانک‌های سرمایه‌گذاری، نهادهایی همتای بانک‌ها در بازار سرمایه در حوزه واسطه‌گری در تخصیص منابع هستند. اما این نتیجه‌گیری به طور کامل صحیح نیست، زیرا بانکداری سرمایه‌گذاری را به حوزه بسیار محدودی از فعالیت‌های آن در دنیای مدرن تامین سرمایه‌های کلان محدود می‎کند. بانکداری سرمایه‌گذاری در طول چند دهه اخیر به تدریج به مدد پیشرفت‌های فناوری به طور مستمر در حال تغییر بوده است تا با نیازهای جامعه مالی تطبیق پیدا کند. به همین دلیل به یکی از فعال‌ترین و مهیج‌ترین بخش‌های خدمات مالی تبدیل شده است، بانکداران سرمایه‌گذار همواره از موقعیت بسیار خوبی بهره‌مند بوده‌اند، اما گاهی بهای بلند پروازی بیش از حد خود را هم پرداخت کرده‌اند (سابرامانیان 2006)