روابط عمومی‌ها – ضرورت ایجاد تشکیلات حرفه‌ای

فعالیت های مربوط به ارتباطات جمعی به لحاظ فشارهای روحی و روانی ناشی از آن، ارتباط با انسان‌ها،
حساسیت شغلی و امکان اصطکاک جهت گیری آن با منافع آنی سازمانی، همواره نیازمند پشتیبانی ویژه ای است
تا استمرارا این گونه فعالیت ها را در مسیر اهداف متعالی آن تضمین کند.

از طرف دیگر ارتباطات انسانی گسترده در این فعالیت ها، محتاج اجرای اصولی اخلاقی و حرفه ای خاصی است
که سلامت آن ها را حفظ کند و به دست اندرکاران فعالیت های معطوف به ارتباطات جمعی کمک کند تا آنان
بتوانند فارغ از فشارهای درونی و بیرونی و در یکمسیر سالم،
به ارتباطات جمعی و انسانی خود بپردازد.

روابط عمومی و تشکیلات حرفه‌ای

در اینجا میتوان این پرسش را مطرح کرد که اگر نویسندگان، خبرنگاران، عکاسان، گرافیست ها و طراحان شاغل
در مطبوعات، نیازمند تشکیلات حرفه ای هستند، آیا این قبیل افراد در روابط عموم یها بی نیاز از تشکیلات حرفه ای هستند؟
آیا پرداختن به این کارها در روابط عمومی، افرادی که در این المور فعالیت میکنند، با خطر فرسودگی زودرس، اضطراب های

شدید کاری و ابتلای به انواع بیماری های روحی و جسمی مواجه نمیکند؟ به ویژه که اخیرا با توسعه انتظارات انباشته مردم،
امکان پاسخگویی عملی به انتظارات مخاطبان، بسیار دشوار شده است.

افزودن به این موارد، ماهیت فعالیت های روابط عمومی به عنوان “مردمداری” و در خدمت مخاطب بودن و حتی حمایت از او

در داخل سازمان و بعضا در مقابل مدیریت، ضرورت ضمانت حرفه ای دست اندر کاران روابط عمومی‌ها را دو چندان میسازد.
روابط عمومی در داخل یک سازمان که میتواند ضامن فعالیت های دموکراتیک آن سازمان باشد، چه بسا
در خطر طرد از سوی مدیریت سازمان به “بله قربان گوی”

مدیریت تبدیل شود و به جای پرداختن به فعالیت های روابط عمومی‌ها، در اندیشه حفظ خود و مبلغ صرف سازمان متبوع  باشد.
در حالیکه روابط عمومی در صورت داشتن یک تشکیلات حرفه ای قدرتمند، میتواند به عنوان حلقه واسط ملت و دولت،
به عنوان یک نهاد واسط و مدنی مطرح باشد و از حقوق ارباب رجوع و یا مخاطب در داخل سازمان دفاع کند.

علی رغم این وضعیت ،برخی از افراد در اینکه روابط عمومی یک حرفه باشد، به خود تردید راه میدهند. در پاسخ
به این قبیل افراد ذکر این نکته ضرور ی است که جامعه شناسان برای ک حرفه، چهار ویژگی را مطرح می کنند.

این ویژگی ها عبارت است از:

1- مشتمل بر مجموعه ای از دانش فنی و نظری باشد.

2- دارای ضوابط اخلاقی باشد.

3- دارای قدرت تنبیه یا اخراج افراد متخلف یا کم توان را داشته باشد.

4- آموزش های خاص یا ضمن خدمت را ارائه دهد.

دقت در این ویژگی ها نشان میدهد که روابط عمومی میتواند به عنوان یک حرفه دارای استقلال باشد و
به عنوان یک حرفه مستقل به رسمیت شناخته شود.

پیش از اینکه دلایل لازم در این باره مطرح شود، نظرات یک صاحبنظر روالط عمومی که ویژگی هایی را برای تبدیل شدن
رواط عمومی به یک حرفه برشمرده است، مرور میکنیم:

1- داشتن قدرت تدارکات کامل برای انجام یک خدمت بی نهایت تخصصی

2- وجود اصول و فلسفه خاصی که خوب ریشه گرفته و جا اقتاده باشد.

3- مهارت ها و توانایی های ذاتی و اکتسابی که به انجام کار، خصوصیات و عناصر یک هنر را بدهد.

4- داشتن انگیزه قوی برای خدمت به جامعه

5- تعلیم و تدریس رسمی ان

6- اجرای تکنیک ها و شیوه هایی که از یک علم انتظار میرود

7- امکان ارزشیابی عینی نتایج و پیشرفت های آن

8- مبادله تجارت و اطلاعات از مجامع حرفه‌ای

با دقت در این دو نظر، میتوان دوازده ویژگی را برای اینکه روابط عمومی‌هابتواند به عنوان یک حرفه مستقل
فعالیت کند و دارای تشکیلات صنفی باشد، در نظر گرفت.

در این باره توجه به موارد ضروری است.

• روابط عمومی افزون بر اینکه فن و تخصص است و پرداختن به آن نیازمند طی فراگیری مبانی و فنون
  آن در دانشگاه است، هنر هم بوده و کار در روابط عمومی عشق میخواهد و نیازمند ویژگی های ذاتی نیز است.
• تدریس روابط عمومی در دانشگاه های کشور به ویژه در دانشگاه علامه طباطبایی و دانشگاه آزاد اسلامی،
  نشان میدهد که روابط عمومی یک رشته مشتمل بر مجموعه ای از دانش فنی و نظری است به طور رسمی تدریس شده و تعلیم داده میشود.
• روابط عمومی، دارای اصول اخلاقی حرفه ای مدونی است به گونه ای که اولین اعلامیه اصول
  اخلاقی روابط عمومی در سال 1960 صادر شده است. اگر چه در کشور ما اقدام عملی نشده لیکن
  انجمن متخصصان روابط عمومی با حمایت اداره کا تبلیغات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در پی انجام آن بوده که متاسفانه تاکنون اقدامی نشده است.
• روابط عمومی دارای اصول و فلسفه خاصی است و توانسته است به عنوان یک تخصص حرفه ای جا بیفتد
  و از انگیزه بسیار بالایی برا یخدمت به مردم و جامعه برخوردار است.
• روابط عمومی دارای شیوه های علمی و تکنیک های خاصی است و امکان ارزشیابی عینی و علمی فعالیت های آن وجود دارد.
  برکنار از دلایل موجود برای تشکیل سازمان صنفی روابط عمومی، ضرورت های دیگر از قبیل: روی آوردن
  کارشناسان روابط عمومی به کار دوم و سوم، فقدان طرح های طبقه بندی مشاغل متناسب با حساسیت های حرفه ای،
  فعالیت های ذهنی و مشغله های فکری روابط عمومی، بهبود نسبی
  جایگاه روابط عمومی دذر دستگاه های دولتی، پایین بودن میزان حقوق و دستمزد کارشناسان روابط عمومی،
  گماردن بعضی از آنان در پست های غیر تخصصی و فقدان حمایت از دست اندر کاران روابط عمومی
  در برابر بعضی تصمییمات ناروا، در ایمن باره شایان توجه است.

تشکیلات حرفه ای موجود

در حال حاضر تشکیلات حرفه ای موچود در ایران در این حرفه شامل:

انجمن روابط عمومی‌ها

انجمن متخصصان رواب طعمومی

انجمن آموزش و تحقیقات روابط عمومی ایران

هستند. گرچه تشکیل انجمن روابط عمومی به سال 1346 بر میگردد
لیکن ایفای نقش تشریفاتی در سال های پیش از انقلاب اسلامی و کم تحرکی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و عدم حمایت های لازم از آن،
زمینه را برای ایجاد تشکیلات حرفه ای قدرتمند و فراگیر فراهم کرد که تشکیل “انجمن های جدید و اخیرا
انجمن علمی – دانشجویی”، نمودهایی از پاسخ به نیاز مذکور هستند.

چند پیشنهاد

با توجه به مطالب یادشده، تشکیل سازمان حرفه ای و صنفی کارشناسان روابط عمومی در  راستای تقویت و اعتلای روابط عمومی در ایران ضروری است.

برای تسریع د راین کار توجه به توصیه های زیر را ضروری میداند.

1- اعطای مجوز تشکیل کانون های مشاوره روابط عمومی به افراد متقاضی و صلاحیت دار از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

2- توسعه فعالیت های این انجمن ها در ایران و تقویت همبستگی دست اندرکاران روابط این حرفه

3- توسعهخ تحصیلات تکمیلی که امید میرود با تشکیل دانشکده علوم ارتباطات و شناسایی روابط عمومی به
عنوان شاخه مستقل در این دانشکده شاهد راه اندازی ایده های کارشناسی ارشد  و دکترای روابط عمومی نیز در آینده باشیم.

4- تدوین نظامنامه اخلاق حرفه ای روابط عمومی در ایران با همت انجمن روابط عمومی
ایران و با همکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،
مجامع حرفه ای ئ استادان این حرفه

5- توسعه تولیدات علمی این حرفه با همت دانشگاه ها و انجمن ها

6- تسریع در تشکیل انجمن روابط عمومی در سطح استان های کشور

7- آغاز همکاری با انجمن روابط عمومی‌ها سایر کشورها توسط انجمن روابط عمومی
ایران و رسیدن به یک اتحاد قدرتمند روابط عمومی‌ها در کشور

منبع:راهبردهای روابط عمومی – 1388

رویکردهای روابط عمومی